سیب
سیب روی شاخه تنها مانده بود ماه خندید و دلش را نرم کرد
لابه لای غصه ها جا مانده بود آفتاب او را حسابی گرم کرد
سیب بود و باد بود و های و هوی ترس جایش را به شادی داد زود
هیچ کس حالی نمی پرسید از او. چشم خود را بست هنگام فرود
چند ماه پیش دستی بی صدا ***
سیب ها را چیده بود از شاخه ها. عاقبت افتاد سیب کم حواس
سیب سرخ ما ولی جا مانده بود بی خبر روی سر یک نا شناس
توی گرما توی سرما مانده بود. نا شناس بی خبر در خواب بود
بر سرش دیگر نه سقفی سایه ای سیب تا افتاد شد بیدار زود
در کنارش نه کسی همسایه ای سیب تا افتاد او پاشد نشست
برف می آمد دل او می تپید سیب را دید و گرفت آن را به دست
باد می آمد دلش پر می کشید چند با انداخت آن را در هوا
روز می شد بر دلش غم می نشست در هوا چرخاند آن را بی صدا
شب می آمد بغض سرخش می شکست گفت در گوشش: چرا دیر آمدی
ابر می آمد دل او می گرفت یا برای چه سرازسر آمدی؟
ماه می آمد از او رو می گرفت پس چرا بالا نرفتی سیب سرخ؟
*** بر سر من جا گرفتی سیب سرخ؟
تا که شد هم خسته هم بی حوصله سیب را چرخاند و شد در او دقیق
خسته از این زندگی این فاصله سیب گویی شد برای او رفیق
یاد کرد از قوم و خویش و دوستش برد آن را در اتاق خود نشاند
قوتی حس کرد زیر پوستش سیب را مثل کتابی خواند و خواند
زود زود بلکه بیفتد بر زمین ***
تا نماند سرد و تنها بیش از این روز ها رفته است و شب ها سر شده
آن قدر کوشید تا هر چند سخت سیب سرخ امروز نام آور شده
شد جدا از شاخ و برگ آن درخت سیب یعنی درس؛درس زندگی
در هوا چرخید چندین بار سیب سر به زیری سادگی افتادگی
در دلش گل کرد احساس غریب یعنی احساسی شبیه روز عید
ناگهان ترسید از افتادنش روی شاخه زنده بودن با امید
سخت لرزید رگ های تنش سیب یعنی درس هایی بیش از این
گفت:می افتم به زیر دست و پا سیب یعنی کشف نیروی زمین.
زیر پاها می روم از یاد ها
ناگهان باد آمد او را ناز کرد
با نوازش اخم او را باز کرد
ابر از آن بالا به او لبخند زد
مهر خود را با دلش پیوند زد
